Vrederust heeft historie geschreven door via de nacompetitie te promoveren naar de derde klasse. In de beslissende wedstrijd werd NOAD’67 met 3-1 verslagen. Trainer Aytaç Akkaya blikt, vol trots en emotie, terug op een bijzondere dag.
“Ja, gisteren was echt zo’n dag waar binnen een vereniging over tien jaar nog steeds over gepraat wordt,” begint Akkaya. “Voor het eerst in de geschiedenis promoveert Vrederust via de nacompetitie. Dat is goud. Voor mij persoonlijk is dit ook een hoogtepunt in mijn derde jaar als hoofdtrainer. Het is niet waarvoor ik het doe, maar het voelt natuurlijk heel goed.”
Voor de wedstrijd hield Akkaya een toespraak voor zijn spelers. Die kwam recht uit het hart, zo legt hij uit: “Na afloop vroegen de jongens of ik die speech had voorbereid. Maar dat was niet het geval. Alles wat ik zei kwam rechtstreeks uit mijn gevoel en uit mijn band met deze club en deze spelersgroep. Er zat ook een stuk in over wat ik zelf geleerd heb dit seizoen. Misschien is ‘leerproces’ niet het perfecte woord, maar het komt er wel dichtbij.”
Waar Akkaya begon met hoge verwachtingen en de nadruk op presteren, veranderde zijn kijk gedurende het seizoen. “Ik realiseerde me dat de belangrijkste waarde bij Vrederust niet resultaatgerichtheid is, maar vriendschap. Samen zijn, dingen beleven, blijdschap én verdriet delen. Daar ben ik in de laatste fase veel meer op gaan sturen. En dat heb ik ook openlijk uitgesproken naar de spelers.”
De wedstrijd zelf begon echter niet zoals gehoopt. “We begonnen gespannen, wilden te graag, gingen te fanatiek druk zetten op momenten dat het niet kon. We hielden de bal te lang aan één kant van het veld en vergaten te verleggen. Door het drukzetten van NOAD’67 gingen we veel te snel de lange bal spelen, wat totaal niet in ons voordeel werkte. En dan scoren zij uit hun tweede kans, en beginnen vervolgens met tijdrekken, bij elk contact vallen… We wisten dat ze dat gingen doen, dus ik had mijn spelers al gezegd dat ze zich daar niet aan moesten ergeren.”
In de rust bleef Akkaya kalm. “We hebben besproken wat we anders moesten doen, rustig en duidelijk. En je zag het: NOAD’67 had in de tweede helft niets meer in te brengen. Wij waren fitter, gretiger. Al duurde het nog even tot we het doel vonden. Maar in de 81e minuut viel dan eindelijk die gelijkmaker. En vanaf dat moment was het gedaan. Bij ons kwam er nóg meer energie los, en bij hen zakte het volledig weg.”
De beslissing viel kort daarna. “We maakten snel 2-1, daarna 3-1… en toen brak er een feest los dat je zelden meemaakt. En om dan zo afscheid te mogen nemen bij een club waar je maar één seizoen hebt gezeten… Dat is bijzonder. Ik ben een blijde en trotse trainer.”
