Hij is een bekende verschijning in het wit-zwart van Gilze 1: Willem van Eijck, 25 jaar, geboren en getogen in het dorp waar hij nog altijd woont én voetbalt. Binnen en buiten het veld is hij een bezige bij. Met een fulltime baan, bijbanen, sport en een rijk sociaal leven weet hij zijn tijd goed te benutten.
“In het dagelijks leven werk ik als boekhouder bij Wait,” vertelt Willem. “Dat is een app die mensen tijdens wachttijd, onderweg of tijdens een verblijf gratis toegang geeft tot tijdschriften, boeken en luisterboeken. Naast de financiële kant ondersteun ik het salesteam, onderhoud ik klantcontacten en zorg ik dat de promotie klopt. Het is dus een afwisselende functie.”
Alsof dat nog niet genoeg is, werkt hij ook voor Hebbes, een bezorgdienst die zich richt op lokale ondernemers. “Je kunt het zien als het kleine broertje van Thuisbezorgd. Daar ben ik verantwoordelijk voor de administratie én personeelszaken.”
Zijn vrije tijd verdeelt hij over de sportschool, de padelbaan en natuurlijk het voetbalveld. In het weekend is hij regelmatig met vrienden op pad of bij NAC – zijn club – in het Rat Verlegh Stadion. “Eens in de twee weken zit ik daar.”
Willems voetbalverhaal begint – hoe kan het ook anders – bij Gilze. Al op jonge leeftijd valt zijn talent op en wordt hij meerdere keren gescout door Willem II. “Telkens kreeg ik te horen dat ik het nét niet gehaald had. Maar uiteindelijk kwam het telefoontje waar ik zo op hoopte: ik mocht kiezen tussen NAC en Willem II.”
De keuze viel uiteindelijk op Willem II. “Na alle afwijzingen wilde ik eigenlijk naar NAC, maar na goed overleg met mijn ouders heb ik toch voor Willem II gekozen. Ze hadden daar een sterk beleid op het gebied van voetbal en school, en dat sprak me aan.”
Hij speelde er van zijn twaalfde tot zijn zeventiende. Mooie jaren, met hoogtepunten als de winst van de United Jeugdcup – een internationaal toernooi waarin Willem II onder andere Liverpool en Borussia Dortmund versloeg. “Ook clubs als Manchester City en Ajax deden mee. Dat was echt bijzonder.” Daarnaast werd hij kampioen op het een-na-hoogste landelijke niveau, met tegenstanders als Sparta, NEC, Den Bosch en Vitesse.
Maar het bleef niet alleen bij hoogtepunten. Op zijn zeventiende kreeg hij te horen dat hij moest vertrekken. “Dat was een dieptepunt. Je wist dat je tussen 12:00 en 12:30 gebeld kon worden, en toen de telefoon iets voor half 1 ging… ik wist meteen hoe laat het was. Ik moest keihard huilen.”
Toch kijkt hij ook met trots terug. “Drie van mijn klasgenoten uit die tijd – Zakaria Aboukhlal, Kaj de Rooij en Patrick Vroegh – zijn profvoetballer geworden. Dat geeft aan hoe hoog het niveau was.”
Na zijn vertrek keerde Willem terug naar Gilze. In de A1 promoveerde hij direct naar de hoofdklasse, waarna al snel promotiewedstrijden volgden voor de vierde divisie. “De finale om promotie wonnen we met 4-3, een knotsgekke wedstrijd waarin alles zat. Het was een team vol vrienden, wat het extra speciaal maakte.” Ook met Gilze 1 volgde succes: drie jaar geleden promoveerde het team naar de tweede klasse. “Minstens zo’n mooie beleving als met de A1. Dat blijft je bij.” Zijn voorbeeld? Dat is zonder twijfel Klaas-Jan Huntelaar. “Zijn rust voor de goal, zijn positionering, zijn instinct… dat bewonder ik. Hij wist altijd precies waar hij moest zijn.”
Kijkend naar het huidige seizoen is Willem positief. “We spelen in een systeem dat lastig te bespelen is voor veel tegenstanders en strijden nog volop voor promotiewedstrijden. Iedereen kijkt ook enorm uit naar de wedstrijd tegen Rijen. De thuiswedstrijd ging verloren, dus daar hebben we nog iets recht te zetten.”
Persoonlijk zit hij lekker in zijn vel, al weet hij dat het nog beter kan. “Maar als je met 17 doelpunten topscorer van de competitie bent, mag je natuurlijk niet klagen,” zegt hij met een glimlach. Zijn teamgenoten houden hem scherp. “Als het een keer niet lukt, krijg ik opmerkingen als: ‘Hoeveel kansen heb je nodig?’ of ‘Waar was je vandaag, Willem?’ – allemaal met een knipoog, maar het houdt me scherp. Ik weet dat elke goal een teamprestatie is, maar ik wil er wél heel veel maken.”
Of hij nog de ambitie heeft om op een hoger niveau te spelen? “Gilze is mijn club en ik voel me hier erg thuis. Maar ja, als er iets moois voorbij komt, dan weet je het natuurlijk nooit.” Voor nu blijft hij zich vol inzetten voor zijn team, zijn werk en zijn omgeving. “Ik geniet van het voetbal, mijn werk, mijn vrienden – het totaalplaatje klopt. En wie weet wat er nog op mijn pad komt.”
Klasse Willem van Eijck. Topspits! 💪🏻