Hij is pas zestien, maar weet al wat doorzetten betekent. Jens Grijsbach uit Sprang-Capelle voetbalde zich al in de kijker bij de selectie van SSC’55 en maakte onlangs zijn eerste minuten in het eerste elftal. Geen klein moment, als je al sinds je vijfde met trots het shirt van de club draagt.
“Ik ben al m’n hele leven lid van SSC’55,” vertelt Jens. “Ik ben de hele jeugd doorlopen, heb in veel verschillende teams gespeeld met allerlei teamgenoten – met de een wat langer dan met de ander. Momenteel speel ik in de JO-16, al hoor ik qua leeftijd eigenlijk een team hoger te zitten. Maar de JO-16 is het beste jeugdteam van de club, en ik heb bewust gekozen om me daarbij aan te sluiten. Achteraf was dat een topbeslissing. De sfeer is geweldig, iedereen kan goed met elkaar opschieten, en ik heb me enorm ontwikkeld. Maar ik ben nog lang niet op mijn hoogtepunt.”
Lees verder onder foto.
Jens speelt al zijn hele voetballeven in de spits. “Ik ben een doelgerichte, sterke en doorzettende spits. Ik doe er áltijd alles aan om het verschil te maken.” En dat begint steeds vaker op te vallen – ook buiten zijn eigen team. Onlangs werd hij voor het eerst opgeroepen voor de selectie. “Dat was mijn debuut bij het eerste. Hopelijk niet de laatste keer. Het was een ervaring op zich, en het mooiste was: ik mocht ook minuten maken.”
De spanning begon al vroeg. “Je komt aan bij de club, krijgt ineens een nieuwe polo en dan besef je: oké, dit is serieus. Daarna ga je met het team lunchen, en vervolgens vertrek je samen naar Dongen. Ik wist dat de kans bestond dat ik niet zou spelen, dus ik zat de hele dag in spanning. Gek genoeg miste ik op dat moment eigenlijk maar één ding: mijn ouders. Die zijn áltijd bij mijn wedstrijden, maar precies dit weekend zaten ze lekker in de zon in Spanje. Dat was wel balen, maar het mocht de pret niet drukken.”
En dan komt het moment. “De trainer vroeg of ik er klaar voor was. Toen ging bij mij direct de knop om. Volle focus. Ik ben er rond de 80ste minuut in gekomen. Tien mooie minuten. Het was een moeilijke wedstrijd om zomaar in te stappen, maar ik heb mijn best gedaan. Ze waren tevreden, hoorde ik later. Alleen jammer dat ik geen kans kreeg om me voor de goal te bewijzen. Maar dat komt nog wel – en dan zorg ik dat ik daar sta.”
Lees verder onder foto.
Ook buiten het veld timmert Jens aan de weg. Na het behalen van zijn VMBO-examen op de Walewyc in Waalwijk begon hij aan de opleiding Sport en Bewegingscoördinator. “Ik had plezier in die opleiding, maar voor mij zat er geen duidelijk doel achter. Ik wist eigenlijk al niet zo goed wat ik wilde na het examen. Dus koos ik voor sport, want dat doe ik nou eenmaal graag.”
Toch voelde het niet als een route die bij hem paste. “Het tweede half jaar, tot september, ben ik fulltime gaan werken. En in die tijd ben ik erachter gekomen wat me wél echt trok: de horeca.” Dankzij zijn bijbaan in een cafetaria kreeg Jens steeds meer interesse in het vak. “Daarom ga ik volgend schooljaar beginnen aan de opleiding Ondernemend Horeca Vakman. Daar heb ik echt zin in.”
Toch blijft het voetbal zijn grote droom. “Mijn ambitie is nog steeds om profvoetballer te worden. Ook al weet ik dat die kans kleiner wordt, ik geef niet op. En als het niet lukt? Dan ga ik volle bak voor mijn andere droom: het openen van mijn eigen horecazaak.”
Komend weekend staat Jens weer gewoon op het veld met zijn eigen team. “We spelen thuis om 12:00 uur op Sportpark Van Wijlen in Sprang-Capelle. Dus als je zin hebt om te komen kijken naar een mooie pot voetbal – je bent van harte welkom!”
