Thomas van der Wal is 33 jaar oud en speelt op dit moment bij Seolto, de club waar het ooit voor hem allemaal begon. In het dagelijks leven werkt hij als psycholoog, een baan waar hij veel voldoening uit haalt. Naast zijn werk en voetbal houdt hij van gezellige momenten met vrienden: samen borrelen, spelletjes spelen of lekker ontspannen met een film of serie.
Als kleine jongen begon Thomas met voetballen bij Seolto, maar zijn talent viel al snel op en hij maakte de overstap naar Virtus, waar de jeugd op een hoger niveau speelde. Nog voor hij de overstap naar de senioren maakte, debuteerde hij als jeugdspeler al bij het eerste elftal van Virtus. Toch koos hij ervoor zijn eerste volledige seniorenjaar bij DHV in Zevenbergschen Hoek door te brengen. De club had grote ambities, en die werden direct waargemaakt: in zijn eerste seizoen werd DHV kampioen in de vierde klasse.
Daarna volgden succesvolle jaren in de derde klasse, waarin DHV vaak bovenin meedraaide. Helaas bleef promotie naar de tweede klasse uit, ondanks meerdere kansen via de nacompetitie. “Uiteindelijk miste ik in die laatste jaren bij DHV de voorwaarden om echt die stap te maken,” blikt Thomas terug. “Toen besloot ik terug te keren naar Seolto, samen met mijn goede vriend Jordi en mijn broer Jorn.”
Die terugkeer voelt voor Thomas nog steeds als een goede keuze. Inmiddels is hij bezig aan zijn zesde seizoen bij Seolto, waarin hij mooie momenten heeft gekend – ondanks dat blessures hem soms parten speelden. Ooit begonnen als centrale middenvelder – zowel verdedigend als aanvallend – is hij de afgelopen jaren vooral in de voorhoede ingezet. “We misten voorin aanvallende kwaliteiten, dus ik ben eigenlijk op elke positie voorin wel gebruikt,” lacht hij.
Lees verder onder foto.
Als hoogtepunt noemt hij zonder twijfel het kampioenschap met DHV, maar ook de vele spannende nacompetitiewedstrijden en het samenspel met mensen die hem dierbaar zijn. Toch zijn er ook teleurstellingen geweest. “De degradatie in 2019 bij DHV was zwaar, net als de degradatie met Seolto vorig seizoen. En dat we die promotie naar de tweede klasse uiteindelijk nooit hebben gehaald met DHV, blijft ook een gemiste kans.”
Voor dit seizoen had Thomas niet direct hoge verwachtingen. “Ik vond het vooraf lastig inschatten waar we zouden staan ten opzichte van de rest. Maar ik ben positief verrast. We draaien goed mee en hebben als jonge ploeg echt stappen gezet.” Hij roemt de ontwikkeling van spelers als Jesper en Quinn van Dam, die al beslissend zijn in wedstrijden, en ook Koen van Leent en keeper Jeroen Koevoet krijgen lof. “Het is mooi om te zien hoe de jonge jongens groeien. Jeroen is helaas geblesseerd, maar Jelle – nóg jonger – pakt het prima op. Daar ligt echt de toekomst van Seolto.”
Na een sterke eerste seizoenshelft blijft de ploeg gefocust op het vervolg. “We staan bovenaan, maar elke wedstrijd moet nog gespeeld worden. Dat zagen we wel tegen DHV – die verloren we zomaar. Gelukkig hebben we daarna gereageerd met overwinningen op Alblasserdam en Kogelvangers. Nu komen de mooiste wedstrijden: die waarin het echt ergens om gaat.”
Thomas is realistisch over zijn eigen toekomst. “Als Barcelona belt, neem ik altijd op,” grapt hij, “maar dit is in principe mijn laatste jaar in de selectie. Hopelijk kunnen we er een prachtig einde aan breien.” Zijn wedstrijdvoorbereiding begint steevast met oppeppende muziek – Martin Garrix’ Dragon is favoriet – om helemaal in de juiste focus te komen.
Zijn persoonlijke ambitie is helder en bescheiden tegelijk. “In vijftien jaar selectievoetbal ben ik één keer kampioen geworden, in mijn eerste jaar. Je wordt dus niet zomaar kampioen. Ik hoop dat ik met mijn ervaring nog iets kan betekenen voor het team en vooral voor de jongere generatie. Op en naast het veld.”
