Het is alweer tijd voor deel 3 van het revalidatiedagboek. De afgelopen weken zijn snel voorbijgegaan, maar het gaat goed met mijn revalidatie. Inmiddels ben ik vier maanden verder en er zijn zeker nieuwe dingen op mijn pad gekomen. De ‘’flow’’ waar ik het eerder over had, is er nog steeds, maar het gaat niet altijd zonder slag of stoot, wat natuurlijk volkomen normaal is. De dagen vliegen voorbij en het niet kunnen voetballen begint langzaam normaal te voelen. Mijn focus ligt nu vooral bij de fysio-afspraken, waar ik mooie vooruitgangen boek. Het oppakken van hardlopen, nieuwe sprongvormen, sprintjes trekken en zelfs weer een balletje kaatsen zijn allemaal mooie stappen die ik de afgelopen weken heb gezet.
De coördinatie-oefeningen, zoals spring- en loopvormen, gaan steeds beter. Elke week merk ik dat mijn loopritme beter wordt en dat ik meer vertrouwen krijg in het springen en landen. Toch blijven de krachtoefeningen lastig. Ze zijn belangrijk, maar de afwisseling is niet groot, wat soms voor wat verveling zorgt. Vooral de spiermassa van mijn bovenbeen blijft moeilijk op te bouwen. De vooruitgang is klein, maar ik weet dat het tijd kost. Na mijn eerste kruisbandoperatie kwam de massa van mijn rechterbovenbeen nooit helemaal gelijk met mijn linkerbeen. Nu, met de operatie aan dezelfde knie, wordt het verschil alleen maar groter. Toch geniet ik meer van de coördinatie- en conditie-oefeningen, die me gemakkelijker afgaan dan de krachttraining, hoewel alles uiteraard even belangrijk is.
Fysiek gaat het goed. Ik heb weinig tot geen negatieve reacties van mijn knie, wat steeds meer vertrouwen geeft, ook mentaal. Het herstelproces verloopt nu stabiel. Thuis, op mijn werk en in mijn trainingen gaat alles goed, en daardoor kan ik me goed concentreren op mijn revalidatie. Het ‘’voetbal-kijken’’ op zaterdag voelt inmiddels normaal. Na een half jaar zonder wedstrijden, is het wel alsof ik het wedstrijddaggevoel kwijt ben. Het is een andere ervaring nu ik vanaf de tribune kijk, samen met andere geblesseerden. Ik waardeer de betrokkenheid van de club enorm, maar het liefst sta ik zelf weer op het veld. Voetbal kijken is niet echt mijn ding – ik ben liever zelf actief! Maar het mooie weer helpt me om het toch meer te waarderen.
Tot nu toe heb ik geen grote obstakels gehad in mijn revalidatie. Natuurlijk heb ik wel eens spierpijn of een mindere trainingsdag, maar dat hoort erbij en weet ik goed te overwinnen. Wat betreft mijn herstel voel ik me verder dan bij mijn eerste revalidatie op dit punt. Ook mensen om me heen merken op dat het sneller gaat dan verwacht. Mijn fysio blijft me aansporen door mijn verbeterpunten te benadrukken, en dat helpt me gemotiveerd te blijven. De orthopeed heeft een duidelijke richtlijn gegeven: pas na negen maanden krijg ik toestemming om weer wedstrijdminuten te maken. Dit is het minimale dat het nieuwe kruisbandweefsel nodig heeft om goed te herstellen. Het doel is nu om die negen maanden zo sterk en fit mogelijk uit te zitten, en daarna pas verder te kijken. Het is belangrijk om niks overhaast te doen.
In de tussentijd ben ik al regelmatig op de club geweest, vooral in de gym op donderdagavond, en ik geniet ervan om daarna bij de clubavond aanwezig te zijn. Dit helpt me de band met mijn team sterk te houden. Afgelopen week heb ik zelfs weer een stapje verder gezet door met de hersteltrainer het veld op te gaan. Ik trok mijn voetbalschoenen weer aan en kaatste een bal tijdens enkele oefeningen. Wat een heerlijk moment was dat!
Thuis en op het werk gaat alles prima, alles is stabiel. De support vanuit de club is geweldig. Iedereen is altijd geïnteresseerd in hoe het met me gaat en er is veel betrokkenheid. Onlangs heb ik de rol van organisator op me genomen bij een kantinefeestje, en het was echt gezellig! Het is fijn om via dit soort dingen toch betrokken te blijven bij de club. Hoewel ik het voetballen zelf enorm mis, probeer ik me te focussen op het volgende seizoen.
Mijn doelen liggen nog steeds mooi op schema, en er zijn geen veranderingen in mijn plannen. Afgelopen dinsdag was een belangrijke mijlpaal toen ik voor het eerst weer met voetbalschoenen op het veld stond. Ik deed een aantal warming-up oefeningen en kaatste een bal. Het was een geweldig moment en een duidelijke stap vooruit in mijn herstel!
Feiten en cijfers:
• 9000……. In Nederland worden per jaar meer dan 9000 VKB-reconstructies uitgevoerd.
• Hartaanval……. Een scheur van de voorste kruisband wordt wel als de hartaanval van de knie beschouwd.
• Zonder kruisband???? Ja, je kan er ook voor kiezen om je zonder operatie op te trainen. De kans dat je op je oude sportniveau komt is wel wat kleiner dan met operatie. Ongeveer 33% komt weer terug op het oude niveau, 33% komt weer aan het sporten en 33% komt niet meer aan het sporten.
We zullen als VoetbalBrabant zijnde, de komende tijd Pim gaan volgen in zijn herstel en hier een terugkomend item van maken. Hierin zullen de ervaringen van Pim een grote rol spelen. Met het oog op andere revalidanten die zich misschien kunnen herkennen in de ervaringen tijdens het revalidatie traject en hier steun uit kunnen halen.
