Het is inmiddels week 11 sinds mijn operatie en fysiek voel ik me eigenlijk precies zoals ik me zou moeten voelen, maar in mijn hoofd lijkt het wel veel langer geleden. Dat komt waarschijnlijk doordat de afgelopen weken best hectisch waren. Mijn gedachten zijn niet alleen meer bij mijn knie; ook mijn werk vraagt de nodige focus nu ik weer fulltime ben gaan werken. Het voelt goed om weer volledig bezig te zijn, de weken vliegen voorbij, en ik ben tevreden met waar ik sta. Er zijn dagen waarop alles prima gaat, maar er zijn ook dagen waarop ik mezelf meer moet motiveren, bijvoorbeeld voor de fysiotherapie en de fitness. Maar het mooie is dat die motivatie er op andere dagen weer zomaar is. Dan krijg ik er energie van en ben ik trots op de stappen die ik maak.
Via mijn fysiotherapeut kreeg ik de kans kreeg om op woensdagochtend en vrijdagochtend van 07:00 tot 08:00 buiten te trainen. Eerst twijfelde ik, want ik ben nou niet bepaald een ochtendmens en donderdagavond is altijd een gezellige kantineavond. Maar ik besloot het toch te proberen, en die keuze heeft me echt geholpen. Het is een kleine strijd met mezelf – vooral als het koud of winderig is – maar die strijd zorgt ervoor dat ik mezelf blijf uitdagen. Het trainen in alle weersomstandigheden met mijn fysiotherapeut en een paar andere lotgenoten heeft me veel gebracht, en dat geeft me een goed gevoel.
Wat het herstel nog interessanter maakt, is dat het nu anders wordt aangepakt dan twee jaar geleden. Soms vraag ik me af of we het toen wel op de juiste manier hebben gedaan. Als dat niet het geval was, waarom kon ik dan zonder problemen voetballen na mijn vorige revalidatie? Was het eigenlijk gewoon uitstel van executie? Het blijft een vreemde gedachte, maar gelukkig wordt er steeds meer onderzoek gedaan naar nieuwe benaderingen van het herstel van een VKB-blessure, en die inzichten helpen me om door te gaan.
Ik merk dat mijn fysiotherapeut me steeds in situaties plaatst waarin ik, zonder het te merken, de juiste bewegingen uitvoer. Hij geeft me duidelijke doelen, zoals: “Zorg ervoor dat je knie zo hoog mogelijk komt” of “Stuur het gewicht zo laag mogelijk naar de pylon.” Ik hoef niet na te denken over de techniek van de oefening, maar ben alleen gefocust op het doel, en daardoor doe ik alles vanzelf goed. Dit maakt de oefeningen makkelijker, omdat ik de juiste technieken onbewust leer. Het helpt ook dat ik nu meer bezig ben met balans- en richtingsverstoringen. Bij squats bijvoorbeeld moet ik mijn voeten na elke herhaling op een andere manier plaatsen, zodat mijn knieën leren omgaan met variaties in beweging. Soms bungelen er gewichten aan mijn halters, waardoor ik continu anders moet reageren op balansverstoring. Dit alles leert mijn lichaam sneller te reageren op de onverwachte bewegingen die je tijdens een wedstrijd tegenkomt.
Als ik terugkijk op de afgelopen maand, moet ik zeggen dat ik geen grote obstakels heb gehad, en dat voelt goed. Natuurlijk zijn er wel kleine tegenslagen, zoals oefeningen die ik niet helemaal goed kan uitvoeren of lichte reacties in mijn knie na een training, maar dat hoort er gewoon bij.
Wat betreft mijn revalidatie ben ik heel tevreden met de voortgang. Ik merk dat ik verder ben dan de vorige keer, maar ik probeer mezelf geen druk op te leggen. De orthopeed heeft me duidelijk verteld dat het negen maanden duurt voordat ik weer wedstrijden mag spelen. Die tijd heeft mijn nieuwe kruisband nodig om goed te kunnen functioneren, en ondertussen moet ik mijn stabiliteit, spierkracht en vertrouwen in mijn knie terugkrijgen. Dat is mijn focus voor de komende maanden.
Op het werk en thuis gaat het goed. Wat betreft doelen stel ik mezelf geen korte termijn doelen meer. Af en toe vraag ik mijn fysiotherapeut of alles op de rit ligt, en samen kijken we of er aanpassingen nodig zijn. Mijn lange termijn doel is om ergens tussen september en oktober weer op het voetbalveld te staan, en daar werk ik keihard naartoe.
Afgelopen week bereikte ik een kleine mijlpaal: ik mocht weer een langere afstand joggen. Het is gek, maar zo’n simpele activiteit voelt ineens bijzonder. Het was een moment waarop ik echt besefte hoeveel vooruitgang ik al heb geboekt. De volgende mijlpaal die ik voor mezelf heb is wel weer iets met dat ronde ding: ik ben benieuwd hoe het met mijn balgevoel gesteld is!
We gaan met een goed gevoel verder de komende tijd!
Nog een aantal feitjes over de voorste kruisband:
• 70% ……..Ongeveer 70% van alle kruisband blessures ontstaan op een moment dat er geen lichamelijk contact is. Ook wel een “non-contact” traumamechanisme genoemd. Met non-contact wordt bedoeld dat de krachten die zorgden voor de VKB-ruptuur afkomstig waren van de beweging van de persoon zelf en er geen contact was met een ander persoon of met een object.
• 9-15 Maanden……..Een voorste kruisband revalidatie duurt zo’n 9 tot 15 maanden. Een zwangerschap is eerder afgelopen 😉.
• 2 tot 8x …….. Vrouwen hebben een 2-8 keer grotere kans op een VKB-ruptuur dan mannen bij het beoefenen van dezelfde sport. Dit komt door een grotere laxiteit van de banden en pezen bij vrouwen, vrouwen zijn over het algemeen een stuk leniger dan mannen.
We zullen als Voetbalbrabant zijnde, de komende tijd Pim gaan volgen in zijn herstel en hier een terugkomend item van maken. Hierin zullen de ervaringen van Pim een grote rol spelen. Met het oog op andere revalidanten die zich misschien kunnen herkennen in de ervaringen tijdens het revalidatie traject en hier steun uit kunnen halen.
