Mijn naam is Pim Goossens, ik ben 27 jaar oud en ik kom oorspronkelijk uit het mooie Zundert. Al vier jaar woon ik nu in Breda, waarvan drie jaar samen met mijn vriendin. In het dagelijks leven ben ik docent Lichamelijke Opvoeding op middelbare school Markenhage in Breda. Gezien mijn beroep is het vast geen verrassing dat sport mijn grote passie is. Ik voetbal momenteel voor mijn derde seizoen bij Achilles Veen, maar heb hiervoor jarenlang bij Moerse Boys gespeeld en in de jeugd van NAC gezeten. Buiten voetbal om ben ik ook altijd actief bezig, of het nu tennis, padel of golf is. Stilzitten is niet echt mijn ding, en ik geniet van een druk sociaal leven.
Helaas staat dat drukke, sportieve leven op dit moment even stil. In augustus 2022 scheurde ik tijdens de voorbereiding voor het nieuwe seizoen mijn voorste kruisband. Het was een klap die ik niet had zien aankomen. Na een operatie in december begon mijn revalidatie en in oktober 2023 stond ik eindelijk weer op het veld. Het was een pittig jaar, maar ik had mijn vertrouwen teruggevonden, mijn doelstellingen behaald en voelde me klaar voor een nieuwe stap. Toch sloeg het noodlot in oktober 2024 opnieuw toe. Na acht wedstrijden in het seizoen scheurde ik op de training weer dezelfde voorste kruisband. Het was ongelooflijk, maar ik moest opnieuw onder het mes.
Op 6 december, precies twee jaar na mijn eerste operatie, werd ik opnieuw geopereerd. Dit keer besloot ik om mijn revalidatieproces te documenteren, zodat ik anderen een kijkje kon geven in wat het betekent om zo’n blessure te hebben, zowel fysiek als mentaal. VoetbalBrabant vroeg me of ik mijn herstel wilde delen in een maandelijkse update, en hoewel ik wist dat het zwaar zou worden, leek het me waardevol om mijn verhaal te delen.
De eerste maand na de operatie is inmiddels voorbij, en ik kijk terug op een periode die zwaar, maar ook bijzonder leerzaam was. Het begon allemaal met de schrik van de blessure zelf. Toen ik die knak voelde in mijn knie, gevolgd door de pijn, overviel me meteen een enorme paniek. Het voelde zo bekend, maar tegelijkertijd zo frustrerend. “Dit kan toch niet waar zijn?” dacht ik. Ik hinkte van het veld en mijn hoofd draaide alleen maar rond met de ergste gedachten. Was het echt weer hetzelfde? Zou dit nu het einde zijn van mijn seizoen, en misschien wel van mijn carrière? Gelukkig was mijn knie niet meteen dik, wat me op dat moment een beetje hoop gaf. Maar de MRI anderhalve week later bracht het verlossende antwoord: het was inderdaad weer raak.
Wat ik toen niet had verwacht, was hoe het verlies van een familielid van mijn vriendin de situatie zou beïnvloeden. Twee dagen na mijn operatie kwam dit plotselinge overlijden, en daardoor kwam mijn knie op de tweede plaats. Mijn gedachten gingen niet langer naar de pijn in mijn knie, maar naar het verdriet van het verlies. Het was raar om te realiseren dat ik mijn knie misschien niet eens als een groot probleem moest beschouwen in vergelijking met wat er gaande was in mijn persoonlijke leven. Op de een of andere manier hielp dit me om de pijn van de revalidatie beter te relativeren. Het was een lastige periode, een emotionele rollercoaster, maar ik heb er ook nieuwe inzichten uit gehaald.
De eerste weken na de operatie waren fysiek zwaar. Ik was volgestopt met medicijnen en had veel pijnstillers nodig. Het was verbazingwekkend hoe immobiel je bent zonder een goedwerkende knie. Toch voelde het anders dan de eerste keer. Twee jaar geleden lag ik bijna constant op de bank, omdat ik niet goed wist wat ik kon verwachten. Nu, in deze eerste weken, ondernam ik veel meer. Ik was betrokken bij de uitvaart van het familielid, had mijn eerste fysio-afspraken en zelfs contact met mijn werk. Het voelde als een geheel andere ervaring, en dat was een verademing.
Knie week 1 Knie week 2
Knie week 3 Knie week 4
Het herstel zelf gaat gestaag. Na twee weken begon ik met één kruk lopen, en in week vier was ik alweer zonder krukken. Het was vreemd in het begin, maar nu voel ik me al veel mobieler. Het dagelijkse functioneren gaat al veel beter, en ik kan steeds meer werk oppakken. Ik ben momenteel onder behandeling van twee fysiotherapeuten, die elk een andere rol spelen in mijn herstel. De ene helpt me met zware fitnessoefeningen, terwijl de andere mijn been behandelt met massage- en mobilisatietechnieken. Dit zorgt ervoor dat de afvalstoffen sneller worden afgebroken en dat ik mijn spieren en gewrichten goed blijf mobiliseren.
In deze eerste weken ligt de focus vooral op het aanspannen van mijn bovenbeenspieren, de stabiliteit van mijn knie, en het verbeteren van mijn mobiliteit. Daarnaast komen ook oefeningen voor de hamstrings, enkels, heupen en romp aan bod. Het is zwaar, maar het werkt. Ik houd alles goed bij, zowel de oefeningen als het herstel, zodat ik mijn vooruitgang kan zien en delen.
Mijn grootste doel op dit moment? In de flow komen. De afgelopen keren dat ik goed herstelde, merkte ik dat het ritme van mijn dagen enorm belangrijk was. Als ik in de juiste flow zit, gaan de weken sneller en is het herstel makkelijker vol te houden. Daar wil ik naar toe werken. Ik weet dat het herstel tijd nodig heeft, en ik ben bereid om die tijd te nemen, maar de dagen waarin alles vanzelf lijkt te gaan, die mis ik.
De grootste obstakels tot nu toe waren mentaal. De pijn na de operatie was zwaar, maar het mentale aspect van het verlies in mijn persoonlijke leven heeft alles beïnvloed. Het was niet iets waar ik op voorbereid was, maar het heeft me wel doen inzien hoe belangrijk het is om alles in perspectief te plaatsen. Ik ben nu op weg naar de tweede maand van mijn herstel, en ik heb vertrouwen in het proces. Langzaam maar zeker komt alles weer op de rails.
Het is nog een lange weg, maar ik weet dat ik er doorheen kom. Het is een test voor mijn lichaam, maar vooral voor mijn geest. En ik ben vastbesloten om het goed te doen.
Nog een aantal feitjes over een voorste kruisband blessure:
• In Nederland zijn er elk jaar alleen in het voetbal al ruim 4000 VKB-blessures. Een voorste kruisband blessure is helaas een van de meest voorkomende blessure in het voetbal.
• Bijna 1 op de 4 VKB patiënten scheurt nog een keer een voorste kruisband. Dat komt dus neer op 25%. Dan denk je het al een keer gehad te hebben, dan is de kans nog steeds groot dat het nog een keer gebeurd. Natuurlijk is het vooral veel pech hebben als het nog een keer gebeurd.
• 45ms………. De voorste kruisband scheurt in 45 milliseconden. De gevolgen van dit trauma van de knie zijn groot. Een ongeluk zit in een klein hoekje en zoals je kan zien gebeurd dit ontzettend snel. Voordat je het nu en wel door hebt is het kwaad al geschied
We zullen als Voetbalbrabant zijnde, de komende tijd Pim gaan volgen in zijn herstel en hier een terugkomend item van maken. Hierin zullen de ervaringen van Pim een grote rol spelen, met het oog op andere revalidanten die zich wellicht kunnen herkennen in de gebeurtenissen en uitdagingen tijdens het revalidatietraject.
