In 2014 stond Dosko uit Bergen op Zoom op de drempel van de toenmalige topklasse, het hoogste niveau op dat moment op amateurniveau. Jarenlang bivakkeerde de club op hoofdklasse en 1e klasse niveau, tot de degradatie vorig seizoen naar de 2e klasse. Amper een jaar later is de volgende degradatie een feit, komend seizoen speelt Dosko 3e klasse. Opmerkelijk, de trainer die verantwoordelijk was voor de opmars van de Bergenaren staat ook nu aan het roer. Hieronder een interview met die trainer, Peter Sweres uit Etten Leur.
Peter Sweres is 59 jaar en dus woonachtig in Etten Leur, getrouwd en vader van een dochter. “In het dagelijks leven ben ik werkzaam bij PostNL, ik geef daar leiding op de werkvloer. Samen met mijn team zorgen we er voor dat de post op tijd beschikbaar is voor bezorgers en chauffeurs om bezorgd te worden”. Hobby’s heeft Sweres ook voldoende naast zijn werk en voetbal. Zoals veel spelers en trainers tegenwoordig is ook hij ‘gepakt’ door het spelletje padel. “Dit speel ik heel graag met vrienden, in de basis voor de lol maar je blijft natuurlijk sportman” zegt hij met een brede lach. Daarnaast is hij actief bij de carnavalsvereniging MCEL uit zijn woonplaats waar ze als vriendengroep regelmatig activiteiten organiseren. “Ook ben ik wel een Bourgondiër, van een avondje stappen en een feestje tot lekker uit eten met vrienden en het gezin”.
Speler
Als speler is Sweres via een proeftraining bij NAC begonnen. “Ik woonde om de hoek op de Haagdijk en kwam bij de welpen terecht. Ik heb daar mijn hele jeugd doorlopen tot de landelijke A-jeugd”. Spelers met wie hij daar de jeugd doorliep waren de Robert Vreijsen en Johan van de Laar. “Daarna ben ik naar Baronie A landelijk gegaan, daar werd ik in mijn 2e jaar als jeugdspeler overgeheveld naar het 1e elftal. Dit was een bijzonder moment en zeker één van de hoogtepunten. Ik speelde in die tijd samen met onder andere Frans Mertens, Henk van de Langenberg, Frank Brugel, Frits von Seydlitz, Eddy de Schepper en ook weer Johan van de Laar”. Hier maakte hij ook nog een promotie via een kampioenschap mee. Na 5 seizoenen maakte Sweres de overstap naar Internos om 3 seizoenen later naar Unitas’30 te gaan, hier promoveerde hij nog via de nacompetitie. Een bijzonder en voor velen een gevoelige stap, zo niet voor Sweres. “De stap van Internos naar Unitas was voor mij niet zo gevoelig, ik was nog maar kort bij Internos”. Maar het werd niet door iedereen in dank afgenomen. “Sommige mensen binnen Internos hebben een tijdje niet tegen me gesproken”. Op zijn 31e stopte Sweres als voetballer en ging hij verder als trainer.
Trainer
Sweres heeft een heel rijk verleden als hoofdtrainer bij een mooi rijtje clubs. “Ik ben na mijn voetbalcarrière in 1996 bij Unitas’30 begonnen als trainer. Hier ben ik vijf seizoenen werkzaam geweest en promoveerden we via de nacompetitie van de 4e klasse naar de 2e klasse”. Hierna was hij werkzaam bij JEKA in Breda, ook hiermee wist hij een promotie af te dwingen naar de 3e klasse. Vervolgens ging de route langs Rillandia (1 jaar), Unitas’30 (2 jaar) en Virtus (3 jaar). “Bij Rillandia heb ik ook wel één van mijn bijzonderste seizoenen meegemaakt. We gingen met een elftal de competitie in die het jaar daarvoor in het 2e elftal speelde, alle andere spelers waren vertrokken en er bleven nog maar drie spelers over. Vervolgens handhaafden we ons op de 5e plek en kwamen slechts 1 punt tekort voor nacompetitie voor promotie”. Toen volgde de periode bij Dosko, hier was hij liefst 6 seizoenen werkzaam. In zijn eerste twee jaar promoveerde hij naar de hoofdklasse, en in zijn vierde jaar dus bijna naar de topklasse. “De promotie naar de hoofdklasse is het hoogtepunt in die periode. Dat maakte zoveel los, dat was zo uniek. Die nacompetitiewedstrijden tegen Deurne (2-5 uit, 1-0 thuis) en Meerssen (0-2 uit, 1-1 thuis), die waren zó mooi…” De keerzijde van het succes was dat er aan spelers werd getrokken, en Dosko kon dan financieel niet mee. Sweres besprak dat intern natuurlijk binnen de club: “Houd er rekening mee dat deze successen transfergeweld met zich mee kunnen brengen. Helaas kreeg ik gelijk, de harde klappen op de transfermarkt waren voor Dosko eerder regel dan uitzondering”. Na Bergen op Zoom werd de volgende halte RKVV Roosendaal, op dat moment juist gedegradeerd naar de 3e klasse. “Ik trof een team aan dat in een paar jaar tijd van de eerste klasse gedegradeerd was naar de derde klasse. Spelers waren weggegaan, er was geen vertrouwen en er was geen geloof in dat we het tij konden keren. In ons eerste jaar hebben we het toen niet gered maar in het tweede jaar werden we kampioen” blikt Sweres tevreden terug. Zijn laatste jaar werd onderbroken door corona. “Al met al denk ik dat sommige clubs daar wel een behoorlijke terugslag van hebben gekregen, dat merkte ik bij DSE en ook Dosko heeft daar last van gehad. Spelers zijn in die periode hun lichaam anders gaan belasten en dat kwam niet altijd ten goede van het voetbal, met als gevolg veel blessures en de motivatie zakte weg bij spelers die andere keuzes gingen maken. Voetbal kwam niet langer op de eerste plaats”. Voor Sweres volgde daarna een zogenaamd sabbatical. “Ik heb wel gesprekken gehad, maar uiteindelijk zat de juiste club daar niet tussen. Dan maar een jaartje niks.” Toch was dat best even wennen, memoreert hij. “Normaal ga je op vakantie alvast het nieuwe seizoen voorbereiden, nu viel er niks voor te bereiden. Dat was wel vreemd.” Achteraf was het geen verkeerd moment. “Door corona pakte die keuze achteraf niet verkeerd uit. “Het heeft zo moeten zijn. Anders had je toch nog trainingen in elkaar moeten flansen om bezig te blijven, nu was dat niet nodig”. Hierna ging hij aan de slag bij de enige club uit Etten Leur waar hij nog niet in de keuken had gekeken DSE. “Ja het is toch wel bijzonder voor mij dat ik bij alle drie de clubs werkzaam ben geweest, hetzij als speler of als trainer. Mooi om voor alle voetbalclubs uit Etten Leur iets te hebben mogen betekenen”. Bij DSE is het uiteindelijk niet geworden wat iedereen hoopte. “Helaas zijn we in mijn tweede seizoen gedegradeerd, we kwamen door de versterkte degradatie in de nacompetitie terecht waar we verloren”. Het inmiddels naar de 2e klasse gedegradeerde Dosko lokte hem weer naar Bergen op Zoom voor een terugkeer. Een terugkeer die dus eindigt in een degradatie naar de 3e klasse. “Ja of de keuze verstandig was weet ik niet, we wisten dat het niet makkelijk zou worden. Maar ik heb er absoluut geen spijt van, ik heb daar zoveel mooie momenten mogen beleven en had de club graag weer terug op de rails gezet. We hebben er alles aan gedaan maar dat is helaas niet gelukt”. Na de zomer wacht een nieuwe uitdaging, VV Steenbergen zoekt al jaren de weg omhoog in het zaterdagvoetbal en denkt met Sweres die stappen te kunnen zetten. Hij voelt zich ook zeker niet te groot om, wanneer Steenbergen niet via nacompetitie promoveert, in de 4e klasse in te stappen. “Ik heb meerdere clubs op verschillende niveaus getraind, ik vind het vooral belangrijk dat de club ambitie uitstraalt. Dit kan zijn door een goede organisatie/structuur maar ook omdat er een goede doorstroming is waar je uit kan putten”.
Ervaring
Kijkend naar de jarenlange ervaring komen er nog een aantal punten ter tafel. Als eerste de ontspannen manier waarop Sweres de wedstrijddag te begint. “Meestal ben ik wel op tijd wakker, misschien dan toch wel iets van spanning” knipoogt hij. Daarna lekker ontbijten en dan loop ik alles nog eens door wat ik in de bespreking wil zeggen. Als dat allemaal op orde is ga ik even ontspannen in bad. Dan ga ik op het gemak naar de club waar ik dan vaak nog even de wedstrijd van het 2e bekijk”.
Over de ondergrond om op te spelen heeft hij dezelfde mening als de meeste leeftijdsgenoten. “Ja gras heeft toch wel iets de voorkeur, ook omdat wij daarmee opgegroeid zijn denk ik. Maar Kunstgras is toch wel ideaal, heerlijk vlak en de oefeningen die je geeft kunnen prima worden uitgevoerd. Je kan onder alle omstandigheden trainen/spelen en de huidige generatie groeit er mee op dus weten niet beter”.
De trainer die hem op het pad van trainer heeft gezet is Jack Beusenberg. “Bij Unitas’30, maakte hij mij enthousiast en gaf me het vertrouwen dat ik het kon. De trainer waar ik het meest van heb meegenomen is Ad van Seeters, ik heb onder hem stage gelopen bij Baronie. Ook heb ik veel geleerd van Jos Broers, hij haalde mij destijds vanuit de jeugd naar het 1e van Baronie. Maar eigenlijk kun je van iedere trainer waar je onder gewerkt hebt iets leren of opsteken, zowel als speler maar ook als trainer. En dat kan zijn dat je het met hem eens bent, maar ook als je denkt dat je dat toch anders zou doen”.
Als laatste komen we nog tot een lijstje spelers waar hij mee heeft gewerkt en die boven komen als we het daar over hebben. “Maar ik wil geen spelers tekort doen want er zijn heel veel spelers waar ik fijn mee gewerkt heb, teveel om op te noemen”.
Een aantal benoemt hij toch. “Marcel Cas bij Unitas`30 die toch betaald voetbal heeft bereikt met zijn snelheid en doorzettingsvermogen. Koen Plank bij Roosendaal, wij zagen allemaal al heel snel de potentie dat hij hogerop kon. We wisten dat daar grotere clubs voor zouden komen, nu speelt hij bij Kloetinge. En de gebroeders Bart en Rob Dietvorst bij Dosko. Hun drive en doorzettingsvermogen en de manier waarop ze trainden, zo gedreven. Dat was heerlijk om mee te werken. Maar nogmaals ik heb bij alle clubs spelers gehad waar ik gevoel bij had, en waar het fijn was om mee te werken”.
Sweres is een echte teambuilder die van een selectie een hecht collectief kan maken door autoriteit en vriendschap op een professionele manier te combineren. Successen viert hij samen met zijn team, maar op het juiste moment trekt hij de teugels strak aan. Zijn ervaring en erelijst spreken voor zich, en zijn bescheidenheid siert hem.
